دل نبشته های حسین

برق نگاهت مرا مجذوب خود ساخت. شیرینُ خنده ای دل نشین سارق دلم شد. تو می رفتی و من به دنبالت؛ نه اینکه دلم را پس بگیرم، نه! بلکه من نیز در این جدال غنیمتی برده باشم.

     من خواستار برق نگاهت هستم  تا خانهء دلم را روشن سازد؛ من شیفتهء مروارید دهانت هستم تا با خنده ای از صدف خود بیرون آید و مرا صاحب گنجی گران بهائی کند؛ دلباختهء این همه جسارتم، من کشتهء این همه ناز کرشمه ام و تو قاتل من.

                                                                    تقدیم به بهترینم

    و اينک اين منم ؛  ايستاده در آستانه فصل خاطره ها...
 
                     پرواز و تنهايی ، شب و سايه ها، من و ترانه ها، شايد من دورترين ترين آرزوی مبهم يك ترانه در ذهن تو باشم ....
 
                           در اينجا به عمق آرامشی عجيب می رسم حتی اگر نخوانی ام.....

              اينک من در سطر سطر جملات ، پنهانم...عاشقانه هايم را می نويسم تا شايد اندکی ميل پر کشيدن  به سويت را تسکين بخشد و من چه غريبانه گم شده ام ميان حضور ناتمام تو...

و تو ، پنهان شده ای در اعماق ناب ترين احساساتم...

                 ...گذشتن از خواسته ها یا خواستن گذشته ها! فقط تو می دانی و من ، معنای گذشتن از خواسته ها را و خواستن گذشته ها...

                             می دانی ، من به قداست اینها فکر می کنم.
 
صدای قلب غمگينم را می شنوی؟ می گريد؛  همان قلب صادق و عاشق

سکوت... بغض، بغضی که فروخوردنیست ؛ بغضی که برجاماندهء یک فریاد است. بغضی که نخواهد شکست تا نگهبان غرور شکسته ای باشد که مدتهاست در دريای آرام زندگی ام ته نشین شده.!...

                                                                      تقدیم به بهترینم

باز باری دیگر آمدیم

        با همان عهد و پیمان

 

     به امید موفقیت

   کوله بارش را زمین گذاشت تا نفسی زند

                   آهی از ته دل کشید و افسوس تاریکی و جهل مردمان را خورد و

     با خود عهد بست تا ظلمت را نابود نکند خارج نخواهد شد

                               پس کوله بارش را دوباره برداشت و 

                   به جنگ با زمستان رفت

            این است بهار و بهاران بهاران خجسته باد!!!

چو آتش سوزان از هر جا که گذر کردی آنجارا به آتش کشیدی

          نیستان را

               باغستان را

                      دشت

      و حتی دریا را ولی...

...ولی با آمدنت آتش قلب مرا خاموش کردی و مرا به آرامش رساندی.

          با بودن در کنار تو احساس دنیا داشتن را دارم و ...

                     من خواهان توام، تویی که مرا به آتش عشقت گرفتار کردی

                                             تقدیم به بهترینم 

قلم نای نوشتن ندارد،‌ می گريدو با اشكهايش شهادت می دهد که علی بود تنها مولود کعبه. آن كه پيامبر را در بيست و سه سال نبوتش و قبل و بعدش ياري نمود علی بود. قلم از جهاز شترهايی مي نويسد كه پيامبر اوج آسمان بر بالای آن ایستاد و فرمود این علی بعد از من به حق است...

   قلم می گرید و از غصب خلافت می نویسد، از نامردیهای آن نامرد مردم پشت درب خانه. قلم با نگاه به بیست و پنج سال خار درچشم و استخوان در گلوی علی از دین ساختگی به ناحق حق آن نامردان دین می نویسد.

   برقی کوتاه مدت آسمان خلافت را روشن ساخت ولی آن کور دلان شب پسند چشم دیدنش را نداشتند... قلم می نویسد از آن هنگام که سحر گاه به مسجد رفت علی و فریاد و فغان زمین و آسمان که علی نرو ، ولی افسوس ...

      قلم از اشک یتیمان می گوید و خون گریستدن شمشیر

          میسر نگردد به کس این سعادت

                          به کعبه ولادت به مسجد شهادت

         تسلیت و تعزیت به ساحت صاحب الزمان

آسمان می گرید در غم از دست دادنش،

                 و زمین از شوق داشتنش.

زمین غرق در غرور خود به آسمان ، ایستاده بر قله های فخر، آسمان خود را مزین به ستاره کرده است.

     آسمان دیشب ستاره باران بود و ماهتابش چون خورشید می تابید.

    افسوس که ابری آمد و این گنج را از دیدگان نامحرمان بدور داشت، و مارا دعا گوی ظهورش ساخت.

              در غم این غیبت قلم می گرید و می سراید، می سراید تا دست بر دعا زنیم و منتظر ظهور حضرتش باشیم

              تقدیم به مادر حضرت موعود ام ابیها (س) 

در برکه تنهایی دلم تک رهگذر سوار بر قایق تویی،

             پارو های تو چنان بر قلبم اصابت می کند که گویی برای رفتن آمدی.

 این زخم کاری به ظاهر زود گذر است. 

                 اما خدا داند که چه بر این دل مرده می گذرد.

        اگر لنگر بر این برکه بیافکنی خوشحال خواهم شد.

                        نه برای ماندت بیشتر برای اینکه آخرین ضربه را محکتر زده ایی.

             و می دانم که اندکی بعد قصد عزیمت می کنی و از آن دوران خوش جز جای یک زخم عمیق

                            چیزی به یادگار نخواهم داشت.

                           تقدیم به تک رهگذر برکه ی وجودم 

          قلم آن همیشه راستین تاریخ توان نوشتن ندارد.

                و من نیز چگونه بیان کنم شهادت بانوی آفتاب و ماهتاب را؟

             غمی به سنگینی سلسله جبال اندوه بر دوشم هست که توان برداشتن قلم را ندارم. و اگر بردارم از چه بگویم؟

 از غصب خلافت؟ این که چیزی نیست!

از بیعت زوری؟ برای ما غمی است تکراری.

از در افتادن با دخت پیامبر؟

             این است اوج مصیبت که توان و  اجازه ی گفتن ندارم و امید که مسکوت گذاشتن این حقیقت را حمل بر قصور کوتاهی در نوشتن ندانند که جز حیای از بیان کردن نیست!

                 ای کاش فدک این همه اسرار نداشت

                                      ای کــاش مدینه در و دیوار نداشت

                فریــــــــــاد دل محسن زهرا این است

                                     ای کاش در سوخته مسمار نداشت

               تقدیم به آنانکه زهرایی اند

         دستانم را بگیر تا باری دیگر به آغوش گوارایت آیم، که در این دریا آرمش به سراغم می آید. لطافت وجود تو مرا به اوج می رساند.

        سالهای دور چشیده بودم طعم خوش با تو بودن را ولی افسوس بیراهه ی زندگی مرا از تو دور ساخت.

         حال که تورا طلب می کنم ، می دانم که دست رد به سینه ام نمی زنی. دست یاری ات را بر من روانه دار که تا مادامی که نفس می کشم قدمی برندارم که در راه تو نباشد.

یاری ام کن، یاری ام کن که بتوانم گام در راه تو بردارم و از این صراط حق باز نمانم.

            یاری ام کن و می دانم که با یاری ات می توانم.

    تقدیم به آنانکه در آغوش حق به اوج رسیده اند.

قدم زنان در جاده ی عشق می رفتم و می پیمودم راه های بی انتهایش را.

راه رفتن در این دیار،

             در کوچه پس کوچه های گوارا  قلم زدم را در من شکوفا می کند،

    قلم بزنم و بنویسم از آنچه گذشت،

                 از خوبی ها، از عشق به معشوق ابدی،

        او که هر زمان به سراغش بیایی عاشقانه دستت را می گیرد تا منتها الیه دنیا با تو می آید

 و من بار دیگر عاشق شدم، اما این بار عاشق محبوب ابدی

   تقدیم به عاشقان معشوق ابدی

              (این بار فاز عارفانه گرفتم)

          خیلی سخته

        بخواهی کسی رو ترک کنی که از لحظه لحظه ی زندگیت باهاش خاطره داری،

 اون وقت در و دیوار دورو برت همش اسم اونو واست فریاد می زنن.

          سخت تر اینه که اونیو که می خواهی ترک کنی عشقت باشه،

و تو از رو جبر مجبور به جدایی باشی!

               اون وقت فریاد های در و دیوار دور و برت، ریزش اسمش از آسمون رو سرت دیونت می کنه.

تقدیم به رها شده ام، با تمام وجود

(* این سبک نگارشم جدید بود لطفاً راجع به این هم نظر به دهید!)

             با نوازش های محکمت از خواب بیدارم کردی و مرا به تماشای غروب دلچسبت دعوت کردی.

                          خیره به غروب بودم و به غروب فکر می کردم.

    به غروب زیبای ساحل و به غروب دلگیر زندگی.

                             غروبی که روزی طلوع بود.

 طلوعی درخشان، طلوعی دلربا، اما کوتاه.

        او آمد و کمی ماند ولی رفت و مرا برای همیشه تنها گذاشت. 

    تقدیم به آنکه طلوع کرد و سپس غروب

نشسته بودم در دشتی به وسعت بی کران آسمان.

            در حال خود بودم، غمگین از همه جا!

     ناگاه گلی سرخ در برابر چشمانم پدیدار شد و درخشید.

                          سر بالا آورده و تورا دیدم،  غم دنیا فراموشم شد.

  آن نگاه شیرین، آن خنده ی مستانه، آن سخن گفتن دلنشین و آن راه رفتن با وقار

همگی بساط شرب خمرم شد و مرا مست ساختی

     ولی افسوس ...

           ... افسوس که گل سرخ اکنون پژمرده شده است.

         تقدیم به عزیز ترینم